Zadawałem sobie ostatnio pytanie: "Po co w ogóle mam jeszcze konto na Facebooku?" Im dłużej się nad tym zastanawiam, tym więcej jest wątpliwości. Jakoś trzyma mnie jeszcze to, że specyfika mojego głównego zajęcia w życiu wymaga ode mnie aktywności w tym medium społecznościowym. Jednak i to kiedyś się rozmyje, po czym już nie będę mieć skrupułów, żeby zlikwidować swoje konto. A co z typowo "społecznościową" stroną Facebooka? Czy czuję się bardziej lubiany? Czy posiadanie konta poprawia moje samopoczucie? Daje mi coś, czego by mi normalnie brakowało? Nie. A ponadto wali piachem po oczach Ludzie normalni chcą być lubiani/szanowani (wbrew pozorom to nie są tożsame wyrazy). To akurat normalne, że chcemy być akceptowani w społeczeństwie - w grupach rówieśniczych, w pracy, wśród znajomych, w rodzinie. Staramy się o to na wiele sposobów - przybieramy "maski", udajemy, że jest dobrze - a przecież nie jest, chwalimy się sukcesami - ukrywając przy okazji porażki. Idealizujemy siebie, idealizujemy nasze życie - to, z czym wychodzimy do ludzi to kompilacja naszych najlepszych cech. Te gorsze skrzętnie ukrywamy przed światem - w obawie przed odrzuceniem. To bardzo ogólna wizja świata - oczywiście nie każdy zachowuje się w taki sposób i daleko w poważaniu ma gonitwę za lajkami, łapkami w górę, serduszkami. I co ciekawe - są to ludzie szczęśliwi. Pisałem dla Was wcześniej o tym, że media społecznościowe wprost wpływają na to, jak bardzo jesteśmy szczęśliwi (albo i nie). I szczerze powiedziawszy czekałem, aż ktoś zajmie się nieco bardziej kontaktami międzyludzkimi na Facebooku. Jeżeli macie konto na Facebooku, macie zapewne konkretną liczbę znajomych. U mnie jest ich 307. Tak mi się wydaje, że to trochę za dużo. Co jakiś czas robię "pogrom" wśród znajomych - bez żalu wywalam tych, którzy nawet na chodniku mi nie powiedzą "cześć". Nie jest to dla mnie akt "zemsty" za bycie fujarą, a raczej społecznościowa "higiena". Zresztą, nie potrafimy utrzymać interakcji ze zbyt wieloma osobami, zawsze skazujemy kogoś na przymusowy "ostracyzm". Z tych nieco ponad trzystu znajomych spora część coś sobie publikuje, a ja tego na pewno nie zobaczę. Nie obserwuję tych ludzi, nie podobają mi się treści, które wrzucają (z automatu lecą "karynowskie cytaty", ekstremiści polityczni, durne filmiki). Jakoś newsfeed wygląda. A co ze mną? Kto mnie lubi? Dwójka moich najlepszych przyjaciół nie ma konta na Facebooku. Są to ludzie, za którymi w ogień bym skoczył, wiele im zawdzięczam i jeszcze więcej się od nich nauczyłem. Dzień bez telefonu do nich, choćby po pierdołę - to dzień stracony. Mnóstwo wspólnych tematów, masa ciekawych wspomnień - mam nadzieję, że każdy z Was ma takich przyjaciół od serca. Wśród tych facebookowych znajdzie się 2, 3 osoby (nie liczę rodziny i dziewczyny), które są dla mnie szczególnie ważne i na które mogę liczyć - w miarę ich możliwości. Reszta - jak wskazuje pewne badanie - ma mnie konkretnie gdzieś. Robin Dunbar, profesor psychologii na Oksfordzie wziął się za ten temat - próbował wykazać związek między tym, ilu znajomych mamy na Facebooku, a ilu z nich, to nasi prawdziwi przyjaciele. Wynik badania można streścić w ten sposób: średnio czwórka z tych znajomych to osoby, którym na nas zależy. Resztę guzik interesować będą nasze problemy, sukcesy, porażki. Z grona badanych osób/kont, średnio posiadano 150 znajomych. 14 z nich wyrazi swoje współczucie z powodu mało przyjemnego wydarzenia. Co więcej, badani orzekli, że jedynie 27% ich kontaktów na Facebooku to "rzeczywiści znajomi", czyli tacy, z którymi wchodzą we w miarę regularne interakcje. Czyli całkiem podobnie, jak w życiu. Znajomych możemy mieć mnóstwo, ale jedynie garstka z tej grupy okazuje się dla nas szczególnie ważna. Na co komu SM-owy onanizm? Moja dalsza (dla ścisłości) koleżanka lubi walić "selfiakami" na Facebooku. W tygodniu będzie ich ze trzy. W różnych pozach, z różnymi stopniami zasypania szpachlą facjaty. Zawsze z rąsi, zawsze po Photoshopie, zawsze twarz. Pytam - po co? Bo fajnie zgarnąć mnóstwo lajków. Bo człowiek czuje się lepiej. Pytam, czy zastanawia się nad tym, kogo to tak naprawdę interesuje. Nie zastanawia się. Dlaczego? Bo leczy swoje kompleksy - ludzie potrzebują, by o nich mówiono: "jesteś mądry, ładny, to robisz fajnie, to ci wychodzi". Lubimy być komuś potrzebni, podziwiani - pochwały działają na nas mobilizująco. Czegokolwiek by nie dotyczyły. Ale na Facebooku tego nie znajdziemy. Ilość lajków nie mówi o nas wszystkiego. Wszak ludzie wszystkiego nie zobaczą. A tak na dobrą sprawę... mało kogo to interesuje. Grafika: 1, 2, 3

dlaczego zniknęli mi znajomi na facebooku